Een sciencefictiondroom wordt werkelijkheid: voor het eerst zijn wetenschappers erin geslaagd dieren direct van brein tot brein te laten communiceren. Hoogleraar neurobiologie Nicolelis en zijn collega’s plaatsten chips in het brein van twee ratten, waarmee de dieren hersengolven konden delen. De ratten konden daarna over grote afstanden ‘samenwerken’, via het internet, zonder dat ze van elkaars bestaan op de hoogte waren. Bennie Mols beschrijft in NRC Handelsblad hoe de ene rat, de ‘codeerder’, een aangeleerd taakje uitvoerde, wat de andere rat, de ‘decodeerder’ daarna kon reproduceren, zonder de taak zelf geleerd te hebben. In één van hun experimenten leerden de onderzoekers de coderende rat bijvoorbeeld op een rechter- of linkerknop te drukken, al naar gelang het rechter- of linkerlampje in zijn kooi aan was. Bennie Mols schrijft: ”De decoderende rat kon de codeerder niet zien en liep rond in een kooitje waarin allebei de lampjes aan waren. Hij had dus geen idee welk lampje voor de coderende rat aan ging. Toch kopieerde de decodeerder in 70% van de experimenten het gedrag van de codeerder: drukken op de linker hefboom wanneer de codeerder het linker lampje aan zag gaan, en drukken op de rechter hefboom wanneer hij het rechterlampje aan zag gaan. Dat is ruim boven het toevalsniveau van 50%.” Deze unieke vorm van brein-tot-breincommunicatie bleek zelfs te werken wanneer de coderende rat in Brazilië zat en zijn breinsignaal via internet werd verstuurd naar de decoderende rat in het Nicolelis-lab in de VS. Hoogleraar neurobiologie Nicolelis noemt zijn experiment een proof of principle voor een brein-net in de verre toekomst: een soort internet van aan elkaar gekoppelde menselijke hersenen. Nicolelis zegt in NRC: „In zo’n brein-net zouden mensen met een ongekende snelheid met elkaar communiceren, zonder te praten of zonder te typen op een toetsenbord. Één gedachte zou zo miljoenen mensen tegelijk kunnen bereiken.” [bron:waarmaarraar.nl]
een filmpje van het experiment en eronder een uitleg van de onderzoeker die het project leidt:
Tag Archives: science
[on]zichtbaar
Wetenschappers bij het MIT hebben een algoritme ontwikkeld om van bestaande beelden gegevens om te zetten van minieme kleurafwijkingen naar bewegend beeld waarin die kleurafwijkingen sterk uitvergroot worden. Het resultaat is dat bijvoorbeeld de bloedcirculatie gevisualiseerd wordt. Een technisch verhaal, maar wanneer je het resultaat ziet is het verbluffend eenvoudig en effectief en de toepasbaarheid voor medische scans en dergelijke is onmiddellijk duidelijk. Geen peperdure state of the art apparatuur benodigd, maar puur softwarematig en waarschijnlijk binnenkort als app te downloaden…maar dat verzin ik er zelf nu bij. Leuke bijvangst is om te zien hoe de werkplek van de student er uitziet; alles is erop gericht om het fijn te hebben op het werk!
entropie
Jippie, ik heb weer een BBC-documentaire gevonden; ditmaal over het einde van alles: entropie. Wat een feest weer!
[wikipedia] Entropie is een belangrijk begrip in de thermodynamica. Het is op het fundamenteelste niveau een maat voor de wanorde of de ontaarding in een systeem, of liever de waarschijnlijkheid, als het aantal mogelijke moleculaire configuraties van een macroscopische toestand (in termen van macroscopische grootheden druk, temperatuur, etc.) gedeeld door het totale aantal mogelijke moleculaire configuraties. Een toestand waarin grootheden als druk en temperatuur ongelijk verdeeld zijn over een volume heeft in het algemeen veel minder realisatiemogelijkheden dan een met een gelijkmatige verdeling. De ongelijke verdeling in een geïsoleerd systeem (dat wil zeggen met een vast volume, zonder dat er energie in of uit kan) neigt dus op statistische gronden tot afvlakken van die ongelijkmatigheden. Een formele manier om dit uit te drukken is de tweede wet van de thermodynamica. Het begrip entropie werd geïntroduceerd door Rudolf Clausius.
Heb je geen zin in een uur les? Hier is de korte versie:
ijspret
sorry, maar het is gewoon te grappig [een stripje van http://www.nu.nl] Toch is het wonderlijk dat er ijs is op een planeet die zo dicht bij de zon staat.
Op de noordpool van de planeet Mercurius is bevroren water gevonden. De tientallen centimeters dikke laag ijs ligt in een koud gebied, dat continu in de schaduw is. De onderzoekers denken dat het water op Mercurius is gekomen met een komeet, die ergens in de afgelopen 50 miljoen jaar is ingeslagen. ”Als er waterijs is, is er een manier waarop waterijs op alle planeten komt. Dat vertelt ons iets over de geschiedenis van het zonnestelsel en hoe het water bij de binnenste planeten kwam”, zeggen ze. [nu.nl]
speelshuttle [3]
Inmiddels is onze Andre Kuipers weer terug op aarde, maar Don Pettit is nog altijd in de ruimte en besteedt zijn vrije zaterdagen het liefst met leuke proefjes met waterbubbels. Dit gaat hem steeds beter af en ook de presentatie wordt almaar beter. Een nieuw filmpje van hem…genietbaarder dan ooit! De vorige berichten met experimenten vanuit de ruimte vind je hier.
fenomenaal
ik zat zojuist in mijn eentje achter de laptop te applaudiseren voor deze film…een meesterwerk dat hart en hoofd bij elkaar brengt; een hymne aan het leven en bewustzijn. Oneindig prikkelend of anders wel visueel betoverend elk van de 88 minuten.
Chris Gallagher’s feature-length film essay Time Being is an elegant and thought-provoking investigation of the nature and experience of time, and its filmic representation. 88 one-minute shots or shot-sequences counterpoint a spoken commentary that probes and questions the subject from many different angles – psychological, philosophical, mechanical, cosmological, artistic. Equally, Gallagher combines aspects of different cinemas – documentary, structural, poetic, narrative, and personal – skillfully interweaving all the elements into a complex yet coherent and surprisingly moving statement on the human condition. The most brilliant film on its subject I’ve ever seen, Time Being is cool and non-academic yet deeply engaged, and beautifully shot. An educational film in the best sense.
bekijk hem hier: https://vimeo.com/30698237
performance-art in space
jaaaa….er is weer een hobby-zaterdag geweest in de ISS en dat betekent dat er geexperimenteerd wordt door de heren astronauten. Ditmaal zijn de proefjes met zwevende waterbubbels niet alleen weer heel vermakelijk, maar ze hebben het camerawerk ook verbeterd. Het kalme, maar zeer enthousiaste commentaar is aanstekelijk en de beelden zijn…eh…van een buitenaardse schoonheid! Een paar weken geleden had ik al over eerdere exerimenten geschreven in de post ‘speelshuttle‘.
masdar
koningin beatrix was hier vorige week op bezoek. Fantastisch natuurlijk dat er zo’n project is waar een heel nieuwe stad volledig duurzaam wordt gebouwd, maar vooral zorgwekkend dat het totnogtoe de enige stad is waaraan gewerkt wordt. De uitdagingen zijn inmiddels zo urgent dat eigenlijk ieder land of regio met een dergelijk project bezig moet zijn…
er is een enthousiaste uitleg door een amerikaanse nerd:
maar ook een uitgebreidere minder hysterische versie:
NASA
verbluffend
bron: NRC
woensdag 27 april 2011 door Herbert Blankesteijn
Vergrootglas voor ruimte en tijd
Voorzichtige groene blaadjes wurmen zich de grond uit, op zoek naar het licht. Ze bibberen doordat de tijd is versneld. Op het eerste gezicht lijkt het een video van dertien in een dozijn.
Maar deze is anders. Je kunt inzoomen terwijl de video speelt en het ingezoomde blikveld over het vlak van de video verplaatsen. Zo kun je één blaadje bestuderen: hoe dat groeit en met andere groeiende blaadjes vecht om het beschikbare licht. Bij het inzoomen blijft de video even scherp.
Het gaat hier om een nieuwe techniek, GigaPan Time Machine, ontwikkeld door Carnegie Mellon University, NASA en Google. Sinds kort is er een demonstratiesite online op timemachine.gigapan.org. Deze werkt alleen met Safari of Chrome.
ontdekkingen 