durf

Victor is een schattige korte film [7m09] die met veel verbeeldingskracht is gemaakt. Hoe ga je je eigen belemmeringen te lijf? Volg het voorbeeld van Victor!

Victor is a short film about imagination, solitude and the sometimes blindfolded quest for happiness. This whimsical journey follows Victor, a peculiar man who has some interesting ideas about how to make friends. With an optimistic plan and a few technological tricks, Victor shows that sometimes all you need is a little help to notice what’s been right in front of you all along.

superster

Superster Daan Roosegaarde is misschien wel de meest inspirerende persoon in de wereld van vandaag. Ik zag zojuist zijn TEDtalk op het Binnenhof nog en keer terug. Hoe kan er zoveel talent verenigt zijn in slechts 1 persoon…un-fucking-believable! Een fantastisch spreker, mindblowing creatief en ook nog eens sociaal betrokken. Nog maar eens een diepe buiging voor hem. Hieronder twee presentaties:

brassbrothers

Voor de acht jonge mannen van het Hypnotic Brass Ensemble heeft ‘broederschap’ een letterlijke betekenis: ze zijn allemaal zoons van jazzlegende Phil Cohran. Ze groeiden op in het rauwe zuid Chicago in een gezin met 24 kinderen en twee moeders, op een strikt dieet van jazz, funk en Black Consciousness. Repetities voor het familie-ensemble begonnen elke ochtend om zes uur met het blazen van minutenlange noten. Nu ze volwassen zijn en ze hun acht koperen hoorns laten klinken – of ze nou hun unieke mix van jazz, funk en hiphop in de straten van New York spelen, samenwerken met Mos Def of Prince, of North Sea Jazz platspelen – worden de idealen die zij meekregen steeds getest. Zijn de principes van hun ouders ook echt die van hun? [bron:NPO]

De prachtige documentaire Hypnotic Brass is de komende tijd nog HIER te zien bij uitzending gemist.

een voorproefje van de brothers via Youtube:

sidi larbi cherkaoui

De Belgische choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui in beeld gebracht in het programma Het uur van de Wolf [kijk hier] Schitterend hoe een danser zijn filosofische inzichten in vorm en beweging weet uit te drukken en bovendien ook nog eens kan uitleggen aan dansers wat zij dansen, hoe dat moet en hoe zij daar kunnen komen. Pure poëzie in gebarentaal.

Aaron Swartz / Jesus

Gisteren zag ik online de documentaire Aaron Swartz: the internet’s own boy, over de vorig jaar door zelfmoord overleden internetgoeroe achter RSS, Reddit en vooral de grote man achter de protesten tegen de SOPA-wet. Zijn verhaal klinkt in de documentaire als het verhaal over Jezus, ontdaan van alle mythes. Een held zonder meer, met een tragisch en onnodig einde. Eerst de trailer, eronder de hele documentaire [neem de tijd, hij duurt dik anderhalf uur]. Onvoorstelbaar hoe iemand op zo’n jonge leeftijd door heeft hoe de wereld in elkaar zit!

The film follows the story of programming prodigy and information activist Aaron Swartz. From Swartz’s help in the development of the basic internet protocol RSS to his co-founding of Reddit, his fingerprints are all over the internet. But it was Swartz’s groundbreaking work in social justice and political organizing combined with his aggressive approach to information access that ensnared him in a two-year legal nightmare. It was a battle that ended with the taking of his own life at the age of 26. Aaron’s story touched a nerve with people far beyond the online communities in which he was a celebrity. This film is a personal story about what we lose when we are tone deaf about technology and its relationship to our civil liberties.

kunstbelevenis

Dripped is een korte [10min] animatiefilm, die swingt en betovert. Aanvankelijk dacht ik dat het ging over de manier waarop kunst je waarneming kan veranderen en hoe een mens intens kan genieten van kunst wanneer je het volledig door je heen laat gaan. Zo kun je het nogsteeeds zien, maar het blijkt het proces van Jackson Pollock te zijn; hoe hij zelf tot zijn eigen stijl is gekomen. Heerlijke korte film!

dapper

Een paar weken geleden was er Alpe d’Huzes en daar kwam mijn ergernis weer veelvuldig voorbij; kankerpatiënten die bevraagd werden op hun leven, hun behandeling en de wijze waarop zij dat ondergaan. Steevast wordt zo’n gesprekje afgesloten met een misplaatst applaus en het benoemen van de dapperheid van de patient en hoe ongelofelijk knap het is dat zij zich ‘zo goed houden’ in die o zo moeilijke tijd. Hoewel optimisme gedurende zo’n periode heel goed schijnt te zijn -men weet niet hoe het werkt, maar optimisten schijnen een betere kans op herstel te hebben dan pessimisten- is er van moed geen sprake en ongelofelijk knap kun je het toch ook niet noemen, dat patiënten zich blootstellen aan een behandelvorm die de enige mogelijkheid op herstel in zich draagt. Het enige dat er gevraagd wordt is een passief ondergaan van de chemotherapie en/of bestralingen. Dit is niet altijd even makkelijk, maar zeker ook geen doorlopende hel -ik spreek uit ervaring- en daarom zou ik willen vragen om op te houden met kankerpatiënten dapper te noemen. Zijn mensen die herstellen van een open-hartoperatie dapper? Mensen die besmet zijn met een HIV-virus worden nog altijd veelal met de nek aangekeken [eigen schuld, dikke bult], terwijl ik eigenlijk geen verschil zie; groepen mensen die een medicinale therapie ondergaan om in leven te blijven. Allemaal mensen die niet actief vechten voor hun leven, maar passief een behandeling ondergaan. Niet roepen dat ze dapper zijn, maar gewoon tijdens het bezoekuur langskomen voor een knuffel!

De mevrouw in deze TEDtalk begrijpt precies wat ik bedoel:

julius von bismarck

Weer zo’n man waarover niemand me iets verteld heeft: Julius von Bismarck: alleskunner, kunstenaar, mediaster. Hij is zelf nogal een opvallende verschijning, maar zijn werk is ook nog eens mindblowing! Laat ik er verder niets over zeggen, want er zijn fijne minidocumentaires waarin hij het zelf allemaal veel beter weet te zeggen! 1 van de meest provocatieve, absurde en gelijk ook krachtige filmpjes komt uit de serie Punishment:

gebed

Wetenschapper Neil deGrass Tyson werd door TIMEmagazine gevraagd naar het meest verbazende feit uit het heelal. Dit is wat hij zei:

The most astounding fact is the knowledge that the atoms that comprise life on Earth the atoms that make up the human body are traceable to the crucibles that cooked light elements into heavy elements in their core under extreme temperatures and pressures. These stars, the high mass ones among them went unstable in their later years they collapsed and then exploded scattering their enriched guts across the galaxy guts made of carbon, nitrogen, oxygen and all the fundamental ingredients of life itself.

These ingredients become part of gas cloud that condense, collapse, form the next generation of solar systems stars with orbiting planets, and those planets now have the ingredients for life itself.
So that when I look up at the night sky and I know that yes, we are part of this universe, we are in this universe, but perhaps more important than both of those facts is that the Universe is in us.

When I reflect on that fact, I look up – many people feel small because they’re small and the Universe is big – but I feel big, because my atoms came from those stars. There’s a level of connectivity. That’s really what you want in life, you want to feel connected, you want to feel relevant you want to feel like a participant in the goings on of activities and events around you That’s precisely what we are, just by being alive…

william kentridge

Kunstenaar William Kentridge (Johannesburg, 1955) is in vele disciplines thuis, maar te midden van zijn uitgebreide oeuvre maken zijn animatiefilms misschien wel de meeste indruk. Uitgevoerd in stemmig zwart-wit en voorzien van een indringende soundtrack, verkennen de films het beladen verleden van Kentridge’s vaderland Zuid-Afrika. In een voor hem karakteristieke techniek fotografeert hij houtskooltekeningen en papieren collages waarmee hij scènes creëert. Kentridge werkt niet met een script of storyboard, zijn films ontstaan gaandeweg tijdens het creatieve proces. Kentridge was in het Zuid-Afrika van de twintigste eeuw persoonlijk getuige van een van de meest beladen conflicten ter wereld: het opheffen van de Apartheid. Als gevolg daarvan weet de kunstenaar, wanneer hij zich bezig houdt met maatschappelijke kwesties, deze te verrijken met de ambiguïteit en de subtiliteit van zijn persoonlijke ervaringen. De documentaire ‘William Kentridge – Anything is possible’ belicht ook de andere aspecten van de carrière van de kunstenaar. Een rode draad in de film is Kentridge’s artistieke bijdrage aan de opvoering van de opera ‘De Neus’ van Sjostakovitsj die in 2010 in New York in première ging. Kentridge is te zien terwijl hij achter de schermen aan het werk is met dirigent Valery Gergiev en met zanger Paulo Szot, die de rol vertolkt van ‘de man die wakker wordt en ontdekt dat zijn neus verdwenen is’. Over de opera zeg Kentridge: ‘Er zit een mengeling van anarchisme en absurdisme in die ik heel interessant vind. Ik hou van het gevoel van “alles is mogelijk” dat deze opera in zich heeft. De documentaire is HIER via AVRO’s CloseUp ondertiteld te zien. [bron: AVRO’s Close up]

Vorige week zag ik in het van Abbemuseum in Eindhoven het werk ‘the refusal of time’, een grote donkere ruimte met hier en daar wat stoelen, een vreemde machine [een beademingsmachine met de naam ‘olifant’, of ten behoeve van een olifant, dat weet ik nog steeds niet…] en diverse projecties op de smoezelige wanden. Een spectaculair werk vol bijna repetitieve beelden, geluiden, synchronicaties, maar vooral ook schitterende beelden, absurd theater en rebelse klanken. Ik heb er een filmpje van gemaakt met de telefoon, want er was verder niemand anders in de zaal, dus geen afleiding. Het was een geweldige trip!