goed idee

VPRO tegenlicht: expeditie nog beter Nederland
Sommige problemen waar we in Nederland mee worstelen, zijn in het buitenland allang opgelost. VPRO Tegenlicht keek over de grens en kwam verrassende oplossingen tegen, zelfs op het gebied van dossiers waarmee Nederland ooit een grote voorsprong had. Op momenten dat wij in Nederland soms blijven hangen in eindeloze politieke discussies, vastgeroeste ideeën of last hebben van de wet van de remmende voorsprong, weten ze op een aantal gebieden in het buitenland gedurfde besluiten te nemen, met spectaculaire resultaten. Zoals het drugsbeleid. Terwijl in Nederland de achterdeur van de coffeeshop nog steeds alle gesprekken bepaalt, is er in de Verenigde Staten een model bedacht om cannabis een legale plek in de samenleving te geven. In Colorado is zowel de verkoop aan consumenten als de teelt gelegaliseerd. Met als gevolg een bloeiende industrie in de staat, met cannabis-startups die door middel van innovatie aan de weg timmeren. In Engeland is er een nieuwe manier van onderwijs bedacht om kinderen beter voor te bereiden op de toekomst. Elk kind krijgt vanaf zijn vijfde jaar de kans om te leren programmeren. Met het vak ‘Computational Thinking’ leren ze de vaardigheden waarmee ze klaar worden gestoomd voor de banen van de toekomst, ook als die nu nog niet bestaan. In Duitsland investeert de overheid in ontmoetingsplekken waar ouderenzorg en kinderopvang wordt gecombineerd. In deze ‘Mehrgenerationhäuser’ passen ouderen overdag op de kinderen van werkende ouders. De ouderen lijken hierdoor gelukkiger en minder eenzaam, en de kinderen zijn verzekerd van betaalbare kinderopvang in een veilige omgeving. In Seattle (VS) werkt de overheid aan de gezondheid van zijn burgers. Door biologisch en vers voedsel goedkoper te maken en deze te distribueren onder kinderdagverblijven en ziekenhuizen in achterstandswijken, brengt de stad gezond eten op de plekken waar dat het hardste nodig is, en creëert tegelijkertijd een omgeving waar lokale boeren kunnen blijven bestaan.[bron:vpro tegenlicht] kijk hier

Paradijs, tuin en utopie, een cursus

Zin in een duik in het diepe van de samenleving? Deze cursus heb ik gemaakt als schoolopdracht; een lesprogramma over de tuin als metafoor voor de samenleving. In 18 lessen neem ik de beoogde HAVO/VWO leerlingen mee op een intelligente trip vol dromen en nachtmerries, optimisme, idealisme en realisme. We gaan naar een utopische toekomst, maar blijven romantisch staren op het paradijs uit het verleden, terwijl we in het hier en nu moeten ploeteren. Doe mee op http://www.paradijsenutopie.wordpress.com

ontmoeting

“datingsite CHILLR is a non-sexual-based mobile platform that connect chill dudes to other chill dudes”
Hilarische dialoog!

.

Aaron Swartz / Jesus

Gisteren zag ik online de documentaire Aaron Swartz: the internet’s own boy, over de vorig jaar door zelfmoord overleden internetgoeroe achter RSS, Reddit en vooral de grote man achter de protesten tegen de SOPA-wet. Zijn verhaal klinkt in de documentaire als het verhaal over Jezus, ontdaan van alle mythes. Een held zonder meer, met een tragisch en onnodig einde. Eerst de trailer, eronder de hele documentaire [neem de tijd, hij duurt dik anderhalf uur]. Onvoorstelbaar hoe iemand op zo’n jonge leeftijd door heeft hoe de wereld in elkaar zit!

The film follows the story of programming prodigy and information activist Aaron Swartz. From Swartz’s help in the development of the basic internet protocol RSS to his co-founding of Reddit, his fingerprints are all over the internet. But it was Swartz’s groundbreaking work in social justice and political organizing combined with his aggressive approach to information access that ensnared him in a two-year legal nightmare. It was a battle that ended with the taking of his own life at the age of 26. Aaron’s story touched a nerve with people far beyond the online communities in which he was a celebrity. This film is a personal story about what we lose when we are tone deaf about technology and its relationship to our civil liberties.

the sand storm [met Ai WeiWei]

Ik zat naar een fijn kort [10min] dystopisch science fiction filmpje te kijken dat op een of andere manier bleef boeien en ik bedacht me dat dat misschien wel kwam omdat 1 van de hoofdpersonen op Ai WeiWei leek. Het bleek hem echt te zijn en daarmee krijgt zo’n filmpje gelijk meer politieke lading. Daarnaast is het een heel originele manier om een verhaal in filmvorm te vertellen: hoogst origineel!

mind the gap

Door alle nieuwsberichten uit Oekraine, Irak, Syrie en Israel en het zoeken naar verse vijanden was ik bijna vergeten waar het de afgelopen jaren telkens weer om draaide: de Kloof. Waar ik 20 jaar geleden nog vol verbijstering naar de cijfers keek en wel 7 maal opnieuw moest kijken of er echt stond wat er stond [namelijk dat de rijkste 350 mensen op aarde gezamenlijk de helft van al het kapitaal op aarde bezitten], daar zijn de getallen inmiddels nog dramatischer geworden.

De verdeling van het kapitaal op aarde wordt almaar onevenwichtiger en het zijn al een tijdje de leden van de 1% van de rijksten die vinden dat het anders moet. Bang voor een terugkeer naar een tijd van voor de Franse revolutie waar dan opnieuw een opstand van het volk met aangescherpte hooivorken en guillotines aan te pas moeten komen om alles opnieuw te verdelen, pleiten enkelen voor hen nu al voor een betere verdeling die uiteindelijk voor iedereen beter zal uitpakken. Het blijft mooi om deze boodschap te horen uit de mond van Nick Hanauer, een zelfverklaard plutocraat in een knappe TEDtalk

herhaling

Vorig jaar heb ik over een cursus geschreven…a brief history of humankind:
https://sirlovalot.wordpress.com/2013/08/25/geschiedenis-der-mensheid/
een fantastische cursus die mijn kijk op de wereld heeft veranderd.
Vanaf 10 augustus wordt ie herhaald: sla je slag!
https://www.coursera.org/course/humankind
https://www.youtube.com/watch?v=xQ4eg7Zj5OY

een interview:
I find much of what you wrote in the book disturbing.
What, for example?

This: “The human race is no more than a herd of sheep that ended up with tanks and atomic bombs because of an evolutionary accident.”
Fundamentally, mankind was unimportant in the ecological system. Then, in one fell swoop, an evolutionary blink of an eye, the human race is transformed from something unimportant to the most important thing in the world.

It’s usually assumed that we were superior to other species.
Not necessarily. For example, everyone is so enthusiastic about the fact that man created tools. But that does not make man an especially important animal. As beavers build dams and bees build hives, human beings have spears. Or take the high intelligence of human beings, the ability to make plans, to transmit information − that was also there before, but that, together with the tools, was not enough to make man special. If you want to single out what it was that really catapulted us from the margins to center stage, it is the ability to communicate and transmit messages in very large numbers.

Through language.
Through language. What chimpanzees or Neanderthals can do in groups of 50, we can do in groups of 50 or 500 million.

So that’s how we triumphed in the reality of life.
Yes. A reality program does actually illustrate it well. The key to victory lies more in manipulation and cooperation than in exceptional personal skills.

luiheid

Ik ben te lui om zelf een blogbericht te schrijven, dus kopieer ik dit bericht van één van mijn favoriete blogs: www.visionair.nl:

cynisme komt voort uit luiheid

Waarom zijn mensen niet bereid om zich in te zetten voor goede doelen? In dit artikel betoog ik dat deze onwil voortkomt uit luiheid. Deze luiheid wordt vervolgens gerechtvaardigd door cynisme. Oftewel: men doet alsof ze redenen hebben om niets te doen, terwijl ze die in feite helemaal niet hebben. Zoals ik in een eerder artikel al zei, kunnen we ons vanaf nu de rest van het jaar bezig houden met alle problemen in de wereld. En dat zijn er nogal wat. Gelukkig leven we in een tijd waarin individuen meer invloed hebben op de wereld dan ooit tevoren. Vooral wij rijke westerlingen hebben:

– veel vrije tijd
– snelle globale communicatie en transport
– de potentie veel mensen te bereiken via het internet
– genoeg vrij te besteden geld
– de mogelijkheid om kennis te nemen, en gebruik te maken, van wetenschappelijke inzichten

Toch is het een onmiskenbare waarheid dat de meeste mensen zich niet bijzonder inspannen voor goede doelen. Onze inbreng gaat vaak niet verder dan een kleine donatie. En zelfs daar moeten hulporganisaties smeken en bedelen. Hoe komt het dat wij, ondanks al onze rijkdommen, niet bereid zijn om echt iets aan de problemen te doen? De filosoof Peter Singer vraagt zich hetzelfde af. Door middel van een pakkende analogie weet hij het probleem goed weer te geven:

Singers voorbeeld werpt deze vraag op: “Waarom zijn mensen wél bereid om te helpen wanneer het probleem dichtbij is, maar niet wanneer het probleem verder weg is?” Hierop zijn talloze antwoorden mogelijk. Singer betoogt dat het allemaal een ver-van-je-bed show is, waardoor je niet even sterk gemotiveerd raakt om te helpen. Desalniettemin hebben we wel de verplichting om te helpen, ook wanneer het probleem duizenden kilometers verderop is. Er zijn drie hoofdredenen waarom sommige problemen minder sterke reacties teweeg brengen:

– De voorrang van handelen boven nalaten; het is minder erg om niets te doen, dan om zelf iets slechts te doen. (zie bv. het trolleyprobleem)
– De voorrang van nabije gevolgen boven ver weg gelegen gevolgen; wanneer iets dicht bij huis gebeurt heeft het een grotere impact dan wanneer het ver weg gebeurt.
– De voorrang van persoonlijke verantwoordelijkheid boven groepsverantwoordelijkheid; als jij de enige bent die kan helpen, ben je eerder geneigd om actie te ondernemen dan wanneer andere mensen ook kunnen helpen. Je kan dan namelijk altijd de schuld bij de rest van de groep leggen.
(Deze drie redenen zijn onderdeel van Samuel Scheffler’s Phenomenology of Agency.)

Dit geeft ons een theorie waarom mensen niets doen, maar deze theorie zegt ons niets over de redenen die mensen zelf geven voor hun inactie. Er mist nog een belangrijke component: cynisme. Met cynisme bedoel ik hier: de gedachte dat jij als individu niets kan doen om de problemen in de wereld te verhelpen. Vaak is dit sterk gekoppeld aan de gedachte dat specifieke goede doelen niet effectief zijn. Cynisme is een manier om te rationaliseren waarom jij als moreel persoon niets doet om al die stervende kinderen te helpen, waarom je niets doet tegen de vernieling van de aarde door oliemachten, waarom je niet de straat op gaat om te protesteren tegen de overheid. Een cynische houding is lang niet altijd het gevolg van zorgvuldige overwegingen. Veel vaker zal je merken dat mensen cynisch zijn ten opzichte van een goed doel of ten opzichte van een probleem, als intern mechanisme om niet toe te hoeven geven dat ze eigenlijk gewoon te lui zijn. Mensen zijn niet bereid hun energie te investeren in het oplossen van wereldproblemen. Maar dat komt niet voort uit hun cynisme – hun cynisme komt voort uit hun luiheid. Cynisme is vaak niet meer dan een rechtvaardiging voor luiheid – een manier om niet toe te hoeven geven aan jezelf dat je in feite mensen laat sterven omdat je te lui bent om het verdrinkende kind in de vijver tot hulp te schieten.

[bron: http://www.visionair.nl]
Nieuwsgierig naar Peter Singer? Bekijk zijn TEDtalk:

onvoorwaardelijkheid

Hoe is het om een kind groot te brengen dat op een fundamentele manier van je verschilt (zoals een wonderkind, of een kind met een handicap of een crimineel)? In deze ontroerende talk deelt schrijver Andrew Solomon wat hij geleerd heeft uit tientallen gesprekken met ouders, terwijl hij hen vroeg waar de scheidslijn ligt tussen onvoorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijke acceptatie.

the act of killing

Het is één van bloederigste bladzijdes uit de geschiedenis van het land, maar gek genoeg een die buiten Indonesische grenzen altijd sterk onderbelicht is gebleven. Nadat het leger in 1965 middels een militaire coup aan de macht komt, begint een grootschalige vervolging van de oppositie. Deze mensen werden door het leger als communisten bestempeld en één voor één afgevoerd naar kampen. Onder leiding van lokale gangsters roeiden de zogenaamde doodseskaders minstens één miljoen van deze vermeende communisten uit. Documentairemaker Joshua Oppenheimer deed ruim tien jaar onderzoek naar deze doodseskaders en hun slachtoffers.

Het bijzondere aan The Act of Killing is dat juist niet de slachtoffers aan het woord worden gelaten, maar de daders. Het is haast onvoorstelbaar, maar de sadistische kampleiders lopen nog altijd vrij rond in het land. Sterker nog, ze genieten zelfs de nodige aanzien in de samenleving en worden neergezet als rolmodellen voor de jeugd. In het kader van de documentaire wordt hen gevraagd om hun ervaringen als kampleiders te verfilmen in elk genre dat ze willen. Zo komen er klassieke filmnoir- en gangsterscènes voorbij, maar ook westernscènes en uitbundige musicalnummers. De film die de kampleiders maken is echter vooral een middel voor Oppenheimer om hen in het dagelijks leven te kunnen volgen. Dit levert een aantal vreemde taferelen op, die je af en toe de mond doen openvallen van verbazing. Wanneer Anwar Congo (de hoofdpersoon in kwestie) voor in beeld verschijnt, heeft hij met zijn spierwitte pluizige haar en kleurrijke outfit op het eerste gezicht wel iets weg van Nelson Mandela. Het is moeilijk voor te stellen dat achter zijn pretoogjes en rimpelige gezicht een seriemoordenaar schuilgaat, totdat hij een stuk ijzerdraad en een houten plank tevoorschijn haalt. Vervolgens geeft Congo een demonstratie van de meest effectieve manier om een communist te executeren. Hij had de methode opgepikt uit een oude gangsterfilm en begon hem te gebruiken omdat het minder rommel gaf om op te ruimen. Op deze manier heeft de man in slechts een paar jaar tijd honderden, zo niet duizenden mensen om het leven gebracht. Gelukkig biedt het naspelen van de gebeurtenissen toch nog enige vergelding. Wanneer Congo later in de film zelf in positie van de slachtoffer wordt gezet, dringt het besef opeens door. De catharsis is helemaal compleet wanneer hij een van de locaties bezoekt en letterlijk ziek wordt van wroeging.

De laconieke manier waarop de kampleiders hun verhaal doen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, is ronduit angstaanjagend. Voor hen gaat het leven dan ook gewoon door. Al snel blijkt dat dictatuur en corruptie nog steeds aan de orde van de dag zijn. Op openlijke wijze perst een van de kampleiders voor het beeld van de camera een winkelier af en koopt hij de arme bevolking om om op zijn politieke partij te stemmen. Vervolgens bezoeken ze een peprally van de Pancasila Youth, een paramilitaire organisatie die angstvallig veel overeenkomsten vertoont met de Duitse Hitlerjugend en die het volk nog altijd probeert de hersenspoelen met waanbeelden over de dreiging van het communisme. Of het land echt ooit beter zal worden is dus nog maar de vraag. Gelukkig weet Oppenheimer met zijn documentaire de situatie eindelijk aan de kaak te stellen. Hoe hij het vertrouwen van de kampleiders heeft weten te winnen en ze zo openlijk hun verhaal kan laten vertellen is een prestatie van formaat. The Act of Killing geeft een weerzinwekkende inkijk in de psyche van de moordenaars en kan worden gezien als een echte eyeopener.

[bron: filmtotaal]

De film is te zien op uitzending gemist, maar alleen tussen 22-06uur, vanwege leeftijdrestricties; klik HIER

mocht hij daar niet meer te zien zijn, lukt het altijd nog via streamingsites zoals Putlocker: http://putlocker.is/watch-the-act-of-killing-online-free-putlocker.html

Een uitgebreid interview met filmmaker Joshua Oppenheimer: